Al een tijd was ik aan het sukkelen, pijn achter en in mijn linker oksel. Alles was goed met de vele bloedonderzoeken, mijn urine en ontlasting. Niets aan de hand volgens mijn huisarts. Ze wilde mij naar een psycholoog sturen. Na een dik jaar had ik een flinke discussie met mijn huisarts: “Nu wil ik een verwijskaart!”
Diagnose
Via de longarts dr. Michels van het St. Anna Ziekenhuis werd er een scan gemaakt. Alleen de scan was even verder gegaan over mijn buik en daar lagen twee dikke lymfklier knopen. Dat was schrikken! Niet lang daarna zat ik bij dr. van de Winkel in het Anna. De diagnose kon door diversen onderzoeken niet worden gelokaliseerd. Er zat niet anders op, dan een doorverwijzing naar het Maastricht UMC+. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose: Non Hodgkin. Door een operatie werden twee lymfklier knopen uit mijn hals verwijderd. Toen kwam de uitslag en werd duidelijk wat voor soort Non Hodgkin ik had. Eindelijk zowel voor mij als voor dr. van de Winkel was de opluchting daar. Non Hodgkin laat geen sporen achter op bloedonderzoek.
Waarom het St. Anna Ziekenhuis
De keuze voor het St. Anna Ziekenhuis was snel gemaakt. Ik woon in Tongelre, dus dat is voor mij dichtbij. Daarnaast straalt het ziekenhuis een rustige sfeer uit. Ik kan de afdeling 24 uur bereiken, dat is heel fijn. Op de dagbehandeling is iedereen vriendelijk en zeer behulpzaam.
Na mijn eerste chemo, heb ik mijn ervaringen van emoties met deze tekst onder woorden gebracht:
Mijn Battlefield tegen Kanker
Met een glas water in mijn hand, open ik het rode medicijndoosje, met daarop de letters vrijdag. Ik kijk naar de foto van mijn moeder. Ja lieve moeder, nu is het mijn beurt. Tranen springen in mijn ogen, als ik de acht medicijnen uit het doosje haal, leg ze in de palm van mijn hand. Met een hap slik weg ben ik klaar voor de strijd.
Mijn buddy komt mij ophalen, richting St. Anna Ziekenhuis te Geldrop. Ik ben ruim op tijd voor mijn eerste kuur. Om 9.30 uur gaat de naald in de zijkant van mijn rechterpols. Vloeibare medicijnen hangen aan een rijdende standaard. Ben je zover? Nee, schreeuwt het in mij, maar ik heb geen keus. Ik geef een knikje aan de verpleegkundige. Het vocht begint langzaam te stromen in mijn bloedbaan. Niet lang daarna een reactie van allergie. Mijn gezicht wordt knalrood en begint hevig te jeuken. Ik druk op de alarmbel. De verpleegkundige schrikt en draait de hendel van het infuus dicht. Even de internist bellen. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Ach ja, was mijn antwoord. Ik kom van Mars! Even later komt de verpleegkundige terug. Opgelost! Even opnieuw doorspoelen, dan gaat de allergie weg. Daarna verder in een langzamer tempo.
Ik herstel en dan komen de soldaatjes, op weg naar het Battlefield. De strijd kan beginnen. De dag is lang. Ik kijk wat TV of ik val in slaap. Eindelijk om 20.00 uur wordt de naald uit mijn rechterpols verwijderd. Ik ben doodmoe. Over drie weken gaat de strijd verder. Ik zal en moet mij losrukken uit de armen van mijn grootste vijand kanker.
Met de naam: Non Hodgkin
