“De zusters renden om het hardst wie mij de koffie mocht brengen.”
De geschiedenis van het Anna is voor altijd verbonden met de congregatie van de Zusters van Liefde. Patiënten van vroeger praten vaak met een glimlach over de nonnen. Ze waren streng maar rechtvaardig. En lief, dat waren ze ook. Willy Hoppermans kent nog een kant van de zusters in het Anna: “Thuis in het klooster waren het heel gewone mensen. Lief en verdraagzaam naar elkaar. En heel vrolijk.”
Willy was in het begin van de jaren 90 de gymjuf van de zusters. “Ik weet het nog precies. Elke week kwam ik op de fiets naar het klooster voor de gymles. De zusters hadden er altijd zin in. Ze hadden altijd alles netjes klaargezet voor de les, maar we konden nooit direct beginnen. Eerst kreeg ik een kopje koffie met een plakje peperkoek. Vaste prik. De zusters renden om het hardst wie mij de koffie mocht brengen. Als ik daaraan denk, word ik al vrolijk.”
“De gymles was meestal in een kring. Alle zusters voor een eigen stoel. De meeste van hen waren al achter in de 70 of ouder. Ik begon altijd met spelvormen om op te warmen, zoals hoepels naar elkaar rollen en zachte ballen overgooien. Daarna meestal zittende oefeningen en aan het einde altijd weer iets speels. Bijvoorbeeld ballen rollen en dan proberen elkaar in te halen. Op de achtergrond meestal iets van mars- of stapmuziek, maar de zusters waren ook fan van James Last.”
“Na de les mocht ik nooit iets opruimen. Dat deden de zusters samen. Een van hen belde daarna de keuken en dan kreeg ik een kopje soep van de dag. Ze waren zo ontzettend lief voor me, die nonnetjes! Ik kwam al bij het Anna Ziekenhuis omdat ik in Geldrop woon, maar het werken met de zusters heeft de band echt sterker gemaakt. Met sommige zusters had ik ook wel een speciale band. Zuster Gertruda heeft mij nog verzorgd na de geboorte van mijn dochter in 1973. Best apart om haar tijdens de gymles in gewone kleren te zien.”
De nonnen zijn al jaren weg uit Geldrop, maar Willy is in het Anna gebleven. Sinds 2009 doet ze vrijwilligerswerk in het ziekenhuis. “Ik begeleid patiënten als ze bijvoorbeeld naar de röntgenafdeling moeten. En dan maak ik een praatje met ze, of ze hebben wat geruststelling nodig. Het is heel dankbaar werk. Ook een beetje dankzij de zusters, want ik heb van hen geleerd hoe belangrijk het is om er voor elkaar te zijn.”
